Ένα βιβλίο καταιγιστικά γραμμένο με τη φωνή του επείγοντος.
Μετά το «Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ» και με ενδιάμεσο σταθμό την καταγραφή ενός βιωμένου βίαιου περιστατικού στην «Ιστορία της βίας», το παιδί- θαύμα των γαλλικών γραμμάτων επιστρέφει με το τρίτο του βιβλίο στον οικογενειακό του περίγυρο για να μας αφηγηθεί τη ζωή μιας «αρνητικής ύπαρξης». Μετά από ένα εργατικό ατύχημα, ο πατέρας του συγγραφέα βρίσκεται ανίκανος να δουλέψει σε ένα απαιτητικό εργασιακά περιβάλλον.
Ένας άνθρωπος, καταπιεσμένος από τη φτώχεια, τις συντηρητικές νόρμες και τα καθιερωμένα πρότυπα αρρενωπότητας, βρίσκεται στην πορεία καταδικασμένος και από την πολιτική ηγεσία.
Τι σημαίνει το να ανήκεις σε μια κοινωνική τάξη, για την οποία η πολιτική είναι ζήτημα ζωής και θανάτου και όχι απλά μια θεωρητική συζήτηση; Ο Λουί τολμά και κατονομάζει τους υπεύθυνους για τους συνεχείς φόνους που διαπράττονται, για τον διαρκή ρατσισμό που υφίστανται καθημερινά συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, αναπόφευκτα καταδικασμένες σε πρόωρο θάνατο. Για τις ομάδες εκείνες που η ζωή είναι ταυτόσημη με τη βία. Ένα σύντομο, αλλά πολύτιμο δριμύ κατηγορώ ενός γιου για λογαριασμό του πατέρα του και όχι μόνο.
«Κι αυτό το έχω ξαναπεί- δεν πρέπει όμως άραγε να λέω τα ίδια και τα ίδια όταν μιλάω για τη ζωή σου, αφού κανείς δεν έχει όρεξη να ακούει για ζωές σαν τη δική σου; Δεν πρέπει να λέμε τα ίδια και τα ίδια μέχρι να μας ακούσουν; Για να τους αναγκάσουμε να μας ακούσουν; Δεν πρέπει να ουρλιάξουμε;
Δεν φοβάμαι να λέω τα ίδια και τα ίδια γιατί αυτό που γράφω, αυτό που λέω, δεν υπακούει στις απαιτήσεις της λογοτεχνίας αλλά σε εκείνες της ανάγκης και του επείγοντος, σε εκείνες της φωτιάς».
Το βιβλίο «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» του Εντουάρ Λουί κυκλοφορεί σε μετάφραση Στέλας Ζουμπουλάκη από τις εκδόσεις Αντίποδες, ενώ μεταφέρθηκε πρόσφατα στο θέατρο από τον διάσημο Φλαμανδό σκηνοθέτη Ίβο βαν Χόβε.
Κώστας Μοστράτος
