Εργάζεται επί δεκαετίες στη Γαλλία και είναι ένας άνθρωπος με ξεκάθαρες θέσεις στα ζητήματα της εποχής. Στέκεται απέναντι στο φασισμό και στον εκφασισμό της καθημερινότητας. Κινηματογραφίστρια, δημοσιογράφος, ανταποκρίτρια της γαλλικής και ελβετικής κρατικής ραδιοφωνίας, συνεργάτης του γαλλικού περιοδικού Charlie ebdo, η Αγγελική Κουρούνη είναι ένας ενεργός πολίτης. Δικό της έργο, το ντοκυμαντέρ «Χρυσή Αυγή- μια προσωπική υπόθεση» για το οποίο μίλησε στον Αθήνα 9.84 και τη Μαργαρίτα Μυτιληναίου.
Μια από τις πιο δυνατές όσο και στενάχωρες σκηνές του εξελίσσεται το 2015 στην ετήσια εκδήλωση της Χρυσής Αυγής, στο ιστορικό τοπόσημο των Θερμοπυλών. Εκεί -διόλου τυχαία -έχει συγκεντρωθεί ο στρατός των υποστηρικτών της Χρυσής Αυγής, με την κάμερα να αποτυπώνει το φανατισμό στα πρόσωπα των παρισταμένων, αλλά και την υπεροψία αρχηγικών στελεχών και ήδη βουλευτών όπως ο Ηλίας Κασιδιάρης, ίνδαλμα για τους ομοιδεάτες του.
«Ο Κασιδιάρης ήταν και εξακολουθεί να παραμένει, ως ένα βαθμό, μαγνήτης για τους νέους και τις γυναίκες. Μιλούσε για ώρες χωρίς κείμενο και πολλές γυναίκες, μαγνητισμένες απ την εικόνα του, βρισκόντουσαν σε μια κατάσταση στα όρια της ερωτικής φαντασίωσης. Ελεγαν ότι τις ενέπνεε η αυστηρότητά του. Εμένα πάλι με παρέπεμπε σε ταινίες με φρικαλεότητες των ναζιστικών ταγμάτων SS…»
Το ντοκυμαντέρ γυρίστηκε πριν από τη δολοφονία Φύσσα. Οταν οι Χρυσαυγίτες πίστευαν ότι τίποτε δεν μπορούσε να τους σταματήσει και ο δρόμος για την εξουσία ήταν ολάνοιχτος. «Γι αυτό έκαναν επίδειξη πυγμής και αυθαιρεσίας στις Θερμοπύλες και στο Μελιγαλά.» όπως λέει.
Για την Angelique Κουρούνη η δίκη της Χρυσής Αυγής, συγκαταλέγεται στις κορυφαίες των τελευταίων δεκαετιών. «Είναι σημαντικότερη και από τη δίκη της Νυρεμβέργης. Γιατί ήταν ένα στρατιωτικό δικαστήριο και όσοι καταδικάστηκαν δεν είχαν εκλεγεί νόμιμα, ενώ η Χ.Α. ήταν επί επτά χρόνια τρίτη πολιτική δύναμη στην Ελλάδα και όσοι δικάζονται σήμερα είναι πρώην βουλευτές. Είναι το κράτος που τους δικάζει τώρα και όχι η στρατιωτική δικαιοσύνη.» σημειώνει εμφατικά
Η Αγγελική Κουρούνη εργάζεται ήδη πάνω στο επόμενο ντοκυμαντέρ της, με τον εύγλωττο τίτλο «Χρυσή Αυγή, μια υπόθεση όλων μας», εκτιμώντας ότι τα πράγματα δεν τελείωσαν ακόμα. Σε αυτό καταγράφονται η συνέχεια της δικαστικής διαδικασίας, οι μαρτυρικές καταθέσεις και οι συγκεντρώσεις έξω από τα δικαστήρια και το Εφετείο της Αθήνας.
«Μετά τη δίκη της Χ.Α. έβλεπα να οργανώνεται ένας τρόπος αντίστασης, την ώρα που νόμιμα κόμματα στην Ευρώπη και όχι μόνο υιοθετούσαν την ιδεολογία και την πολιτική ατζέντα της Χρυσής Αυγής.» λέει. Και εξηγείται επικαλούμενη παραδείγματα βίαιης καταστολής στη Γαλλία. Κάνει λόγο για πρωτόγνωρες καταστάσεις που όπως υποστηρίζει «δεν συγκρίνονται ούτε με τα γεγονότα του ’68 και τον πόλεμο της Αλγερίας. Η κατάσταση στην Πολωνία και την Ουγγαρία, τα τείχη για τους μετανάστες,όλα αυτά με έκαναν να σκεφτώ ότι η Χ.Α ομολογεί την ιδεολογία της και μπορείς να την πολεμήσεις, ενώ υπάρχουν άλλα κόμματα που υιοθετούν την ατζέντα της αλλά μιλούν με διαφορετικούς όρους»
