«Δηλαδή, υπάρχει τέχνη που δεν είναι μία απεγνωσμένη κραυγή επικοινωνίας;» (σ. 21).
Η Τετάρτη είναι η μέρα της συνάντησης και του μεθυσιού μιας παρέας στο μαγαζί Φρουμέλ των Εξαρχείων. Μετά από έναν τέτοιο μαραθώνιο πιόματος, ο αφηγητής προσπαθεί να βάλει σε μια σειρά τις σκέψεις του για τη διαφορά των Beatles και των Rolling Stones, την αναγκαιότητα της αβεβαιότητας στη ζωή και τη λογοτεχνία, για την τέχνη τού να μπορείς ξεμέθυστος να γράφεις και να ζεις σαν μεθυσμένος. Ένα βράδυ ένας μυστηριώδης περαστικός με ξενική προφορά τού αφήνει ένα χειρόγραφο. Και έτσι ένα άλλο μυθιστόρημα ξεκινάει μέσα στην ιστορία, η αναζήτηση σε Ελλάδα και Λατινική Αμερική μιας γοητευτικής γυναίκας, της Ιφιγένειας, φανατικής θαυμάστριας του συγγραφέα Ρομπέρτο Μπολάνιο, η οποία όμως ίσως να ψάχνει και το Τίποτα και τον μη τόπο. Φίλοι και γνωστοί, όπως και γνώριμες προσωπικότητες από σελίδες μυριάδων βιβλίων, δίνουν τις δικές τους απαντήσεις στο τι μπορεί να απέγινε η Ιφιγένεια, αφού όλοι τη συνάντησαν έστω μία φορά χωρίς να την ξαναδούν έκτοτε.
Στο τέταρτο βιβλίο του, μετά τις δύο νουβέλες «Χόλι Μάουντεν» και «Τορκί Μπαρ» και τη συλλογή διηγημάτων «Ιπποκράτους και Ασκληπιού γωνία», ο Νίκος Βεργέτης επιχειρεί κάτι διαφορετικό. Ένα διανοητικό παιχνίδι σε συνεχή αλληλεπίδραση με τη λατινοαμερικανική λογοτεχνία, μια γοερή συνομιλία με τον δάσκαλο Μπολάνιο, αλλά και πλήθος άλλων συγγραφέων. Το εκκεντρικό, το παράδοξο, η προσπάθεια να ζεις σαν μεθυσμένος χωρίς ωστόσο να έχεις πιει και η λατρεία για τη γραφή και την αμφισβήτηση πρωταγωνιστούν σε μια γοητευτική και επιδέξια άσκηση ύφους με συγκεκριμένη στάση και πορεία ζωής.
«Καμιά φορά σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να σκέφτομαι γιατί αυτό είναι το μοναδικό εισιτήριο για την αθανασία. Η λήθη! Γι’ αυτό οι θεοί είναι αθάνατοι. Επειδή δεν σκέφτονται. Οι αναμνήσεις σε κάνουν να νιώθεις τρωτός, φθαρτός, ατελής, σε κάνουν να φοβάσαι, σε κάνουν να φοβάσαι ότι θα χαθούν κι αυτές μαζί με τον θάνατό σου. Αυτό είναι το μέγα Τέλος, ο θάνατος των αναμνήσεων. Ο μέγας Φόβος! Κι εσύ καλείσαι να διαλέξεις: λήθη και αθανασία ή μνήμη και θάνατο; Εγώ εδώ και κάποιον καιρό έχω διαλέξει το δεύτερο. Αυτοί οι τρεις είναι πια οι σύντροφοί μου, μ’ αυτούς ονειρεύομαι, μ’ αυτούς κλαίω, μ’ αυτούς γελάω, μ’ αυτούς τσακώνομαι, σ’ αυτούς ξαναγυρνάω μεθυσμένος ζητώντας να συγχωρέσουν τις απιστίες μου (σ. 76)».
Το «Τετάρτη, μετά το Φρουμέλ» του Νίκου Βεργέτη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κυψέλη.
Κώστας Μοστράτος
