«Αυτό θα ήθελε κι εκείνος…Λοιπόν… Τι μπορώ να δώσω; Εεε… Να δοθεί. Τι μπορεί να δοθεί;» (σ. 47).
Σ’ ένα νοσοκομείο καταφτάνει φουρτουνιασμένη και έντρομη μια γυναίκα. Εκεί γνωρίζει μια ήρεμη και ατσαλάκωτη άλλη. Γρήγορα συνειδητοποιούν ότι τις ενώνει ένας στενός κοινός συνδετικός κρίκος: ο σύζυγος της μιας, που είναι σε κώμα έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο, είναι ο εραστής της άλλης. Ένας μακάβριος αγώνας ξεκινάει με το κατά πόσο θα πρέπει να δοθούν τα όργανα του κλινικά νεκρού άντρα σε δωρεά. Ένα συνεργείο, το οποίο έρχεται να βιντεοσκοπήσει τη στιγμή της δωρεάς, και η ξαφνική εμφάνιση της μάνας του συζύγου θα επιβαρύνουν κι άλλο το ήδη τεταμένο σκηνικό.
Η νέα νουβέλα της Λένας Διβάνη είναι γεμάτη από ζωηρούς διαλόγους και λογομαχίες ως ένα διαρκές πινγκ πονγκ επιχειρημάτων, απόψεων και εμπειριών, ιδανικό για θεατρική διασκευή. Τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι, άλλοι που ελπίζουν ακόμη στον έρωτα, άλλοι που έχουν συμβιβαστεί και θέλουν να πάρουν τη δική τους εκδίκηση, αλληλοσπαράσσονται σε μια ανελέητη μάχη ανάμεσα σε ενεστώτα και αόριστο χρόνο με εκκεντρικές αλμοδοβαρικές πινελιές. Και στο κέντρο της θηλυκής σύγκρουσης ένας κλινικά νεκρός άντρας και τα όργανά του, σκληρό αντικείμενο διεκδίκησης το καθένα από τρεις βαθιά πληγωμένες γυναίκες.
«Ευτυχώς αυτόν θα τον σπείρουμε στη γη τώρα, σκέφτηκε, και κάτι μαύρο γλύκανε το μέσα της. Ακίνητος πια, οριστικά δικός μου. Του χεριού μου, τώρα. Δεν μπορείς να με ξαναξεφτιλίσεις πια, σκέφτηκε. Ούτε να με εγκαταλείψεις μπορείς. Άντε να σηκώσεις την ταφόπλακα και να την κοπανήσεις, μεγάλε, σκέφτηκε. Άμα είσαι τόσο άντρας όσο μας έλεγες, άντε να τη σηκώσεις. Δε θα σε ψάχνω στις γκαρσονιέρες και στα μπουρδελοξενοδοχεία πια. Υπάρχει Θεός! […] Θα τα δώσω όλα, δε θα σ’ αφήσω να πάρεις μαζί σου ούτε το κορμί σου» (σ. 42).
Η νουβέλα της Λένας Διβάνη «Για την καρδιά και το συκώτι του» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Κώστας Μοστράτος
