2022-Ο2-28
Με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία κι ενώ το Κίεβο εξακολουθεί να αντιστέκεται, ένα από τα πολλά που ζητούν απαντήσεις, είναι η αγωνία των παιδιών για τον πόλεμο.
Πως να αναφερθεί κανείς στις ένοπλες συρράξεις και στις επιπτώσεις τους, xωρίς να τους πει ψέματα στην πιο τρυφερή τους ηλικία; Πως να μιλήσουν οι γονείς στα παιδιά για αυτά τα ζητήματα; Ποια μπορεί να είναι η απάντηση στις αγωνίες τους για τη ζωή και τον θάνατο;
«Είναι λογικό να φοβούνται τα παιδιά για τον εαυτό τους, τους φίλους, την οικογένεια και για την καθημερινότητά τους. Πρέπει να μιλάμε με ειλικρίνεια και να λέμε την αλήθεια στα παιδιά. Ακόμα κι όταν εμείς οι ίδιοι δεν την ξέρουμε σε όλες της τις διαστάσεις. Δεν είναι κακό να παραδεχθούμε άγνοια. Λέγοντας όμως κάποιος ότι δεν ξέρει, ταυτόχρονα οφείλει να μιλά για τις ελπίδες και τις δικλείδες ασφαλείας» είπε στον Αθήνα 984 και στη Μαργαρίτα Μυτιληναίου, η Χριστίνα Σκλαβενίτη, Ψυχολόγος και Σύμβουλος Γονεϊκότητας και Ανάπτυξης Παιδιού.
Στην ερώτηση εάν ο φόβος είναι χρήσιμο συναίσθημα, η απάντηση είναι καταφατική. «Μας προστατεύει δίνοντας ώθηση να κάνουμε κινήσεις που θα διασφαλίσουν τη ζωή, την υγεία, την ασφάλεια και τελικά την κανονικότητά μας.
Αν τα παιδιά ακούν αλήθειες από μικρή ηλικία, θα είναι έτοιμα να περάσουν στο επόμενο αναπτυξιακό στάδιο και να ζητήσουν περισσότερες πληροφορίες, ακούγοντας κάτι παραπάνω.
Η αλήθεια μας ξεκινά από τη στιγμή που φέρνουμε ένα παιδί στον κόσμο και εξελίσσεται μέσα στα χρόνια. Κάποιες φορές θα πούμε ότι δεν έχουμε απαντήσεις κι άλλες πάλι θα παραδεχθούμε ότι η κατάσταση είναι δύσκολη.
Πέρα απ όλα αυτά όμως, είναι καλό να εξηγούμε με ποιο τρόπο ως γονείς μπορούμε να συμβάλλουμε στην διαμόρφωση ενός αισθήματος ασφάλειας για εκείνα. Ότι δηλαδή θα είμαστε πάντα στο πλευρό τους για να τα φροντίζουμε και να τα προστατεύουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Επίσης, πρέπει να επισημαίνουμε στα παιδιά μας ότι δεν είμαστε μόνοι, αλλά ο ένας για τον άλλον, εμφυσώντας την πίστη στην αλληλεγγύη».
Ωστόσο, η περιπλοκότητα κι οι δυσκολίες του κόσμου που ζούμε, αφήνουν περιθώρια στην πίστη για επικράτηση του καλού και της δικαιοσύνης, σε ένα καλύτερο αύριο;
Για την Χριστίνα Σκλαβενίτη πρόκειται για έναν «αδιάκοπο αγώνα για ζωή και δικαιοσύνη, που όμως μας κρατά στην ελπίδα, καθώς ο καιρός των βεβαιοτήτων έχει πλέον παρέλθει».
