«Σαν να είχε κολυμπήσει με όλες του τις δυνάμεις σε ένα δυνατό ρεύμα για να φτάσει έναν αθέατο στόχο, τη στεριά, ή ένα νησί, ή απλώς μια σχεδία (σ. 270)».
Ένας διάσημος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, ο Εμίλ Μωζέν, 60 ετών, μαθαίνει μετά από ιατρικές εξετάσεις ότι η καρδιά του είναι όπως ενός εβδομηνταπεντάχρονου. Μια σκληρή ζωή, γεμάτη αγώνες για διαφυγή από τη φτώχεια και κατάκτηση της δόξας, πλήρης από ξενύχτια, ποτά και γυναίκες, ίσως να φτάνει και στο τέλος της. Ο Εμίλ προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι ήταν αυτό που κυνηγούσε, το πού ήθελε να φτάσει, σε τι ευθύνεται και τι τελικά πέτυχε. Μια ζωή στο κόκκινο, μακριά από ασφαλή, καθησυχαστικά σπίτια με πράσινα παντζούρια, τα οποία και να τα αποκτήσεις δεν προκαλούν κανέναν εφησυχασμό.
Ο Ζωρζ Σιμενόν έχει σημειώσει ότι με τούτο το μυθιστόρημα του 1950 θέλησε να γράψει το βιβλίο που οι κριτικοί περίμεναν από καιρό και ο ίδιος ήλπιζε πάντα να γράψει μια μέρα. Τρομακτικός ανατόμος της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, βαθύς γνώστης του ασυνειδήτου και των πολύπλοκων, αντιφατικών κινήτρων, ο Σιμενόν πράγματι βυθίζεται στο εσωτερικό τοπίο ενός καλλιτέχνη στο τελευταίο στάδιο της ζωής του, καταγράφει τις ανασφάλειες και τα ερωτηματικά, απεικονίζει ονειρικές σκηνές με παρόντα όλα τα πρόσωπα του παρελθόντος και τον φόβο του θανάτου, αυτού που κάθε άνθρωπος βιώνει μόνος του. Για το πορτρέτο του ήρωά του ο συγγραφέας δανείστηκε χαρακτηριστικά από αγαπημένους του ηθοποιούς, προσθέτοντας όμως και πολλά προσωπικά στοιχεία. Άλλο ένα αριστούργημα της πληθωρικής σοδειάς του απαράμιλλου λογοτεχνικού φαινομένου που λέγεται Ζωρζ Σιμενόν.
«Γιατί να μην τους έλεγε ότι δεν είχε ζητήσει ποτέ τίποτα, κι ότι πάντα έκανε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι του, χωρίς να υπολογίζει τον πόνο, και ότι αν είχε την αριστερή κοιλότητα της καρδιάς του σαν σάπιο αχλάδι, συνέβη ακριβώς γιατί πάλεψε σκληρά (σ. 267)».
«Τα πράσινα παντζούρια» του Ζωρζ Σιμενόν κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Άγρα σε μετάφραση Αργυρώς Μακάρωφ.
Κώστας Μοστράτος
